Voor de laatste keer

Hoi!

Ik denk dat ik nu al een tijdje op een punt ben in mijn leven waarvan ik denk: Dit is het. Dit is wat ik wilde en dit is hoe het moet zijn.
Ik wil nog voor de aller aller laatste keer (geen hopelijk erachter!) mijn verhaal vertellen. Hoe het begon. Waar ik vandaan kom en waar ik nu sta.

Februari 2017, een positieve test in mijn handen in het huis van mijn (toen nog niet) ex-vriend. Niet gepland en zeker niet gewild, door hem.
“Schat er is iets ergs gebeurd, ik ben zwanger”  … “Oh, dat is niet erg, moet je gewoon laten weghalen”. Hoe de jaren ook zijn verstreken, ik kan mij dit nog zo erg voor mij halen. Ik wilde de baby niet laten weghalen. Hij wel. Ik wilde hem niet kwijt, dus ik had maar 1 keuze, abortus. De abortus stond gepland. Maar de man van de abortuskliniek in een verzamelgebouw op Slinge, zag geen vruchtje zitten. De abortus kon niet doorgaan. Over 7 dagen mocht ik terug komen. Ik kwam niet terug. Ik besloot toch alleen door te gaan, alleen zonder mijn vriend. Mijn vriend werd mijn ex.

De weken gingen voorbij. 6 november 2017 werd Emma Lieve geboren.
Ik had geen roze wolk, ik voelde me best depressief. Sommige dagen had ik geen zin om moeder te zijn. Niet om haar, maar er was in korte tijd zo veel op mij afgekomen. Maanden gingen voorbij.  Ik downloaden Tinder, ik downloaden Happn, ik downloaden Bumble, ik downloaden The Inner Circle. De meeste apps bleven een dag en gingen toen weer van mijn telefoon. Ik heb mij wat af-gedatet. Sommige dates wat serieuzer, andere dates eenmalig een drankje drinken.

28 juni 2020.
Date gepland. Ik ging er wederom weer kalm in. We zien wel. 14 dagen geappt, gebeld en wat selfies gestuurd.
We zagen elkaar, 3 zoenen, hij pakte mijn hand en het ijs was gebroken.
Een maand later ontmoette hij Emma Lieve. Direct hadden zij een klik. Een week later zaten we met zijn drieën in Frankrijk. Soms, heel soms, weet je gewoon dat iets goed is. Dat het blijkbaar zo moet zijn. Dat het lot, of toeval, ons bij elkaar heeft gebracht. Want man, wat voel ik mij gelukkig met hun om mij heen.

Inmiddels zijn we ruim een jaar verder. Samen schreven we Emma Lieve hier in op school. We kochten een huis, we verloren een kindje en we kochten een kat.
We hebben een mooie toekomst voor ons.

Daar waar ik begon als team van 2 samen met Emma Lieve. Zijn we nu een team van 3.
Een man die zo hard zijn best doet, voor een vrouw met een kind dat niet eens van hem is, is een geschenk.
Er zouden meer van deze mannen op de wereld moeten zijn, want ik gun iedere vrouw dit. Geliefd te worden, gezien te worden.

De tijd van single mom is afgesloten.
Een tijd waarin ik veel geleerd heb, sterker ben geworden, mij gevormd heeft hoe ik nu ben.
Misschien een tijd dat ik eigenlijk echt niet had willen missen. Maar blij ben dat het is afgelopen.

Want waar ik nu ben, is waar ik wil zijn.

Liefs,
Kirsten.