Team mommy

MOMMY LOTTE

Het is 01:00 uur ’s nachts, ik word wakker van gehuil.
Even baal ik, want ik kon mijn nachtrust goed gebruiken, maar storm daarna al snel naar Loua haar kamer.
Ze huilt ’s nachts nooit, dus er moet wel wat zijn. Naast haar bedje stap ik in een grote plas.
Eenmaal de lamp aan zie ik aan de andere kant van haar bed de voorheen spierwitte muur helemaal oranje zijn geworden.
Ze had die avond pompoen gegeten. Ze is in paniek, ze hapt naar lucht. Ik til haar op en probeer haar gerust te stellen,
terwijl de volgende lading pompoen er uit komt, maar vind dit lastig want ik kan zelf ook maar
moeilijk rustig blijven.

Eenmaal bijgekomen begint ze weer te huilen, en ik huil met haar mee.
Ik huil omdat ik zelf ook ziek ben en even niet weet waar ik de energie vandaan moet halen om te zorgen,
en ik huil omdat ik bang ben dat mijn meisje wat overkomt.
Ik even niet weet wat ik moet doen en hoe ik dit aan moet pakken midden in de nacht, alleen..

Zonder er al te veel over uit te wijden kan ik zeggen dat mijn zwangerschap op zijn zachts gezegd
zwaar is geweest. Ik heb veel uiteenlopende angsten gekend maar deze waren in één klap vergeten
toen ik Loua in mijn armen had.
De eerste weken waren pittig, maar ik mag nu niet klagen. Laat ik voorop stellen dat ik Loua absoluut een 2-ouder gezin gegund had en ik dit liever ook zo voor me had gezien. Maar we redden het prima met zijn tweetjes en ik prijs me gelukkig dat ik zoveel 1-op-1 tijd met haar door mag brengen.
Ik voel nu al dat onze band er één uit duizenden zal zijn.

Regelmatig krijg ik complimenten over hoe ik het doe in mijn eentje, maar deze wuif ik vaak een beetje weg.
Voor mij voelt het niet als “knap” of “bijzonder”. Voor mij voelt het normaal dat mijn leven 24 uur per dag, 7 dagen per week in het teken staat van mijn dochter. Dat elk huiltje, elke fles, elke poepluier en elk wakkere uur midden in de nacht voor mij is.
Dat ik soms aan het eind van de middag nog steeds niet gedoucht of gegeten heb, dat ik de meeste spontane uitjes met vriendinnen
wel op mijn buik kan schrijven en dat ik tevergeefs mijn “restjes mascara” onder mijn ogen probeer
weg te poetsen maar dit gewoon pikzwarte wallen blijken te zijn.
Ik doe niks liever dan dat.

Alles voelt natuurlijk, gaat op de automatische piloot en ik kan het prima in mijn eentje af (met een beetje hulp van lieve (o)pa’s en (o)ma’s).
Behalve tijdens zo’n nacht, als ik een doodziek kind in mijn armen heb en de paniek in haar ogen zie.
Als haar hele bed onder de spuug zit en deze eigenlijk schoongemaakt moet worden maar ik een brakende baby niet alleen wil laten.
Als ze hapt naar lucht, ik eigenlijk de huisartsenpost wil bellen maar geen handen vrij heb omdat ik haar wil blijven ondersteunen het ademhalen weer op te pakken. Als ik eigenlijk zelf ook in paniek ben, wel kan huilen maar rustig moet blijven voor haar.
Dán mis ik iemand die met me meedenkt, wat taken van me over kan nemen of bij Loua kan blijven terwijl ik die taken uitvoer.
En eigenlijk gewoon vooral iemand die me zegt dat het goed komt, die ook míj gerust kan stellen…

Liefs, Lotte


Lieve Lotte,

Wat heb jij dit mooi geschreven ik heb er bijna geen woorden voor.
Jij en Loua zijn een top-team samen. Die man die met jou meedenkt, die komt wel! 

Volgen jullie Lotte en Loua al op Instagram? Gegarandeerd mooie baby spam. Want wauw, wat is Loua prachtig!

 


Ben jij ook een alleenstaande moeder en wil jij ook een stukje schrijven op de blog?
Stuur mij via instagram even een berichtje! X Kirsten.

Instagram: @mijngelukje

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *