MOMMY LENNE

Precies een jaar geleden liep ik vol spanning door de stad in Amsterdam met een zwangerschapstest in m’n tas. Ongeduldig als ik ben besloot ik, heel classy, de toiletten van de McDonald’s in te duiken om erachter te komen of het gevoel waar ik al dagen mee rondliep klopte. En dat deed het. De dikke, blauwe streep die ik daar zag was het begin van mijn leven met Rosie. Little did I know, dat dat leven er compleet anders uit zou zien dan dat ik op dat moment dacht.

In het huis waar alle slapeloze nachten zouden plaatsvinden, Rosie haar eerste stapjes zou zetten en waar zij, haar vader en ik, een gezin zouden vormen, heb ik al ruim een half jaar geen stap gezet. Bij het bedrijf waar ik na mijn verlof weer aan de slag zou gaan, waar ik Rosie zo zou missen, maar waar ik naast mama ook weer even gewoon Lenne zou kunnen zijn, ben ik niet meer in dienst. En de vader van Rosie, die haar held zou zijn, die haar naar eigen zeggen in een klooster zou stoppen omdat geen vent er ooit aan mag zitten, waarmee ik alles samen zou uitvogelen en waarmee ik het ouderschap ging rocken, is nergens te bekennen.

Het gebrabbel van Rosie vult nu het huis van mijn moeder, waar we samen met mijn zusje met z’n vieren wonen. Ze gaat hier haar eerste stapjes zetten, de tent afbreken en die slapeloze nachten heeft ze me hier al geregeld bezorgd. We hebben hier de ruimte om het met z’n tweeën te doen, maar ook de warmte en de gezelligheid van haar oma en tante erbij. Over het algemeen werkt het heel goed zo, maar soms is deze leef constructie best ingewikkeld. Zo vind ik het bijvoorbeeld lastig om m’n moeder te vragen of ze wil oppassen, omdat we natuurlijk al bij haar wonen en ik haar niet te veel wil belasten. Ook voel ik vaak de druk om te bewijzen dat ik de opvoeding van Rosie echt zélf doe. Ik wil als een volwaardig moeder gezien en behandeld worden, want dat ben ik ook. Met mijn moeder en zusje deel ik de lusten en de lasten draag ik, met alle liefde, in m’n eentje. Als het echt niet gaat vraag ik ze natuurlijk gewoon om hulp, maar dat was niet anders geweest als ik wel een eigen huis had gehad.

De plek waar ik tegenwoordig even alleen Lenne kan zijn, even wat voor mezelf kan doen, maar waar ik stiekem toch ook iedere pauze wel mijn filmrol open om naar foto’s van Rosie te kijken, is nu de hogeschool waar ik sinds een aantal weken de opleiding BSW (Bachelor of Social Work) volg. Natuurlijk is studeren met een baby soms een uitdaging, maar daartegenover staat dat Rosie me juist de motivatie geeft die ik voorheen miste om überhaupt aan een opleiding te beginnen. Het idee dat ik over vier jaar mijn diploma in ontvangst mag nemen en dat mijn dochter dan samen met mijn ouders, zusjes en vrienden in de zaal zit, geeft me een onwijze kick. Dat moment móét ik meemaken.

En dan haar vader. Ik kan er hele boekwerken over schrijven, er allerlei theorieën op los laten, maar ze komen allemaal op hetzelfde neer: hij is er niet. Hoe gelukkig ik ben met hoe de bovenstaande situaties nu zijn, zo moeilijk heb ik het hier soms mee. De liefde voor Rosie deel ik met mijn familie, vrienden en een deel van haar vaders familie. Ik geniet er ontzettend van om te zien hoe dol anderen op haar zijn en wat liefde en aandacht betreft komt ze echt niets tekort. Maar een vader hebben die ervoor kiest om niet in je leven te zijn, dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Ik ben bang voor wat dat met haar en haar zelfvertrouwen gaat doen later. Ik ben bang dat hij op een dag ineens wel voor de deur staat en ik geen idee heb of ik er goed aan doe om deze dan open te doen. Ik ben bang dat ik op liefdesgebied alleen blijf, omdat ik enkel ooit nog een relatie zal beginnen met een man of vrouw die nét zo hard voor mijn dochter gaat als voor mij. Ik ben bang voor mijn financiële situatie, want het is soms best een uitdaging om in je eentje de kosten voor een kind te dragen. En bovenal ben ik bang dat mij iets overkomt, want wie zorgt er dan voor Rosie?

Deze angsten zitten me soms behoorlijk in de weg en ik moet er regelmatig voor waken dat ik niet te veel pieker over dit soort zaken en blijf genieten van het nu. Want hallo! Ik heb een prachtige, gezonde dochter en het single moederschap heeft me ook ontzettend veel kracht en zelfvertrouwen gegeven. Waar ik me eerst verantwoordelijk voelde voor het feit dat Rosie geen vader heeft, voel ik me nu verantwoordelijk voor alle lieve mensen die ze om haar heen heeft en dat ze een moeder heeft die er wél is. Want ík ga haar leren lopen en fietsen. Met gevaar voor eigen leven zal ik alle spinnen weghalen en haar beschermen tegen de monsters onder haar bed. Ik sta later voor de deur bij elke vent die mijn dochter slecht behandeld en ik zal haar vertellen hoe een partner met haar om hoort te gaan. Ik sta er, met de trots van twee ouders bij elkaar, wanneer ze een diploma haalt. En niet alleen dan. Bij alles wat ze doet en gaat doen sta ik daar, met de trots en liefde van twee ouders in één.

Ik heb me, na dat onvergetelijke toiletbezoekje in de McDonald’s vorig jaar, voorgenomen dat ik er alles aan zal doen om mijn kind een goed leven te bieden en dat ik nu in m’n eentje die verantwoordelijkheid draag verandert daar niets aan. Het betekent alleen dat ik een extra tandje bij moet zetten, dus dat doe ik maar gewoon.

Lieve Lenne,

Ik heb je mogen mee maken toen Rosie nog maar een paar dagen oud was. Een fotoshoot bij jullie thuis.
Wat ben jij een krachtige moeder, ook al was alles net nieuw je deed het met zo veel rust en zekerheid!
Rosie komt niets te kort met de liefde die jij en de rest van jullie gezin haar geven. Ze boft maar met zo’n moeder als jij. En over 4 jaar sta jij daar, met je diploma en Rosie aan je zijde. Je kan het!

Liefs, Kirsten.

Lenne en Rosie zijn ook te volgen op INSTAGRAM