Ik dacht dat je dood ging

Afgelopen donderdag las ik dat baby’s ook pindakaas mogen. Altijd een beetje spannend, nieuwe dingen laten proeven, maar we gingen ervoor.

Emma vondt het heerlijk, 3/4 van de boterham douwde ze zo in haar holle kies. Na de het broodje kreeg ze een fles, hebben we nog eventjes gespeeld en bracht ik haar naar bed.
“Ga maar lekker slapen Em, tot strakjes”

Ik plofte net op de bank toen ik Emma alweer een beetje hoorde zeuren boven. Doet ze vaker als ze net in bed ligt dus liet het gaan. Het zeuren werd huilen en ik zag mijn uurtje serie kijken alweer aan mij voorbij gaan.

Het huilen werd gillen en ik liep naar boven.
“Ga slapen Emma! Je hebt hier alleen jezelf mee” toen ze me aan keek zag ik dat haar ogen dicht zaten en ze een vreemde bult in haar nek had.
“Ahhh ben je gestoken door een mug schat?” Ik pakte haar haar bedje uit en het huilen ging maar door. Toen we voor de spiegel gingen staan zag ik dat dit niet zomaar dikke ogen waren en ik belde mijn moeder. “Mam, kan Emma allergisch zijn voor pindakaas?” Bel nú de dokter! Of een ambulance.

Nou, rustig aan hoor, dacht ik nog. Als je allergisch bent voor iets stik je toch direct? – wist ik veel. Ik belde onze dokter, tevens onze overbuurman. Dicht. “Voor spoed belt u 826382628162” echt, waarom moeten ze dat nummer altijd zó snel zeggen. Ik googlde dus maar op “dokter Poortugaal” en kwam bij het desbetreffende nummer uit.

“Druk 1 voor spoed” Eh, is dit spoed? Weet ik veel misschien is t wel een muggenbult, sta je mooi voor lul. Toch drukte ik op 1.

“Hoi met Kirsten, mijn dochter van 9 maanden heeft voor het eerst pindakaas op en nu krijgt ze haar ogen niet meer open en heeft ze een bult in haar nek”

Ik moest direct komen. Emma was inmiddels nog meer opgezwollen maar was wel alert.
De dokter belde het ziekenhuis met de vraag of we naar daar moesten komen en vroeg mij waarom ik geen ambulance had gebeld. Eh, nou omdat ik niet weet wat ze heeft? Plus ik geen idee heb of ik €28373 mag betalen als ik een ambulance voor niks laat komen. Dit hoeft dus nooit, een ambulance komt altijd voor een kind in nood. Weer wat geleerd.

Maar dus om terug te komen op mijn verhaal.
We hoefde niet naar het ziekenhuis. Emma had duidelijk een allergische reactie en kreeg een injectie. Omdat ze zo overstuur was trok ze haar been weg, hop ook nog een kras van de naald erbij. Ze was zó overstuur en het was zó zielig dat ik opeens ook zelf aan het huilen was daar. Opeens kwam het besef wat er aan de hand was. Ik raapte mijzelf snel bij elkaar want ik moest mijn meisje troosten. We moesten nog 45 min ter observatie blijven. Na 10 minuten begon de injectie in te werken en kreeg Emma weer praatjes.

We zaten in een behandelkamer maar omdat ik bang was dat Emma alle apparaten zou slopen zijn we de wachtkamer in gegaan. De dokter zelf was dicht, enkel open voor ons en andere spoed gevallen (die er niet waren) visite’s werden afgebeld omdat er een spoed geval tussendoor was gekomen – wij dus.

Eenmaal thuis kwam het echte besef, ik dacht echt dat je dood ging Em, zei ik tegen haar.
Mijn moeder is eerder naar huis gekomen en iedereen was geschrokken.

Nu gaat alles weer goed. Naast een blauw been van de injectie is er niks meer te zien van dit enge avontuur. Maandag bel ik mijn eigen huisarts weer om een doorverwijzing te vragen naar de kinderarts. Ik wil medicijnen in huis voor het geval dit ooit nog eens voorkomt.

Voor nu weet ik dat ik als zo iets gebeurd ik niet op mijn fiets spring en naar de andere kant van het dorp race. Ik bel 112.