Emma Lieve

Het geboorteverhaal

Dit verhaal schrijf ik in delen, zoals ik eigenlijk ook altijd met mijn andere blogs doe. Zo was blog “zwanger week 38” al een deel af maar hoefde ik niet meer te posten.


Zaterdag 4 op zondag 5 november braken plots mijn vliezen. Ik lag in bed en was nog even een spelletje aan t doen op m’n mobiel wat ik eigenlijk altijd doen voor ik ga slapen, lekker burgerlijk niet? Ik had de baby overdag heel weinig gevoeld en ben in de middag met enorm veel pijn in mijn heupen/rug even gaan douchen. De pijn trok weg dus verder ook niets van aangetrokken. De hele dag heb ik lekker beneden voor de tv in mijn joggingbroek gehangen en ook Sterre nog een stuk uitgelaten. Maar dus het breken van m’n vliezen. Ik lag dus in bed m’n spelletje te doen met een heel druk kind in m’n buik toen ik plots een soort knal hoorde/voelde onderin mijn buik.  Ik dacht nog “jeetje calm down chick” en maakte m’n spel af. T was al ietsjes over 01:00 en besloot toch maar te slapen. Ik draaide mij half om, om m’n telefoon weg te leggen toen ik plots een druppel voelde lopen. Wow wat. Ik sprong direct m’n bed uit en toen was ’t wel alsof er een nieuwe watersnoodramp was ontstaan. Het-bleef-gaan. Ik was denk direct 6 kilo lichter. En mijn verloskundige zei nog “het is echt niet zoals in een film opeens een hele vloedgolf hoor!” Nou, bij mij wel. Wel 92728 vloedgolven.

Oké. En nu? (Besef dat ik dit typ tijdens het weg puffen van m’n voorweeën) daar stond ik dan te druppelen op m’n vloer. Ik had zondag afgesproken met vriendinnen dus dit moest ik afzeggen. Echt wat wel niet prioriteit 1 is op dat moment. Ik pakte m’n telefoon die gelukkig binnen handbereik was en appte; “misschien ben ik er morgen niet bij.” Opeens bedacht ik me dat het vruchtwater niet groen of geel mocht zijn want dan moest ik direct de verloskundige bellen. Ik keek maar eens naar beneden wat de schade was maar het vruchtwater was gewoon doorzichtig. Oke. Handdoek. Normaal liggen die standaard neergegooid ergens op de grond maar vandaag natuurlijk niet. Ik waggelde naar m’n kast maar terwijl ik dat deed gleed ik dus zelf half in een split omdat de grond wel erg glad was. Nou dat was doodgaan nummer 1. Mijn bandenpijn was direct verergerd door deze lompe actie. Ik zocht tussen al mijn ondergoed een soort van ruime onderbroek met het idee om het kraamverband in te doen want de kraan bleef stromen, vertel lekker alles in detail. Inmiddels had ik een appje terug van Lesley hoe het ging en of ik niet alleen was. Nee dat was ik niet, ik moest mn moeder wel wakker maken maar stond nog even uit te druppelen. Ik wist dus niet dat vruchtwater niet op gaat maar steeds opnieuw word aangemaakt dus dat “uitdruppelen” had geen zin. Een ruime 20 minuten later stond ik eindelijk in mn moeder haar kamer. “Mam mijn vliezen zijn gebroken maar ik heb geen weeën”. Ik ben denk nog nooit zo nuchter geweest in mn leven. Daar waar mn moeder en vriendinnen lichte paniek hadden was ik de rust zelve. Inmiddels was het kraamverband van 8 meter lang en 10 meter dik gewoon doorweekt en kon ik weer alles schoon aan trekken. Ook had ik mijn vluchttas nog niet klaar staan dus dit ook maar snel gedaan. Daarna heb ik van half 3 tot 5 eventjes geslapen en is ’t nu zondag 5 november 05:49

Ik heb lichte weeën en ben benieuwd wanneer ze door gaan zetten. De wekker staat in ieder geval om 8.30 om de verloskundige te bellen. Slapen zit er denk ik niet meer in.

Die dag zette de weeën helaas niet door. Dit gebeurde wel de nacht erna. Ik ging om 21:00 naar bed maar slapen zat er natuurlijk niet in. Ik had voor de volgende ochtend een afspraak in t ziekenhuis staan om ingeleid te worden. Ik wilde echt niet ingeleid worden en hoopte zo dat de weeën vanzelf op kwamen zetten. Om 0000 werd ik wakker van wat lichte krampen die nog nier heel gelijkelijk kwamen. Om 01:00 was ik klaarwakker. PIJN! De weeën kwamen steeds vaker en steeds heftiger. Om 04:00 hielt ik het niet meer en ben ik onder de douche gaan staan. Ook maakte ik mijn moeder wakker. Ik had zo erge weeën dat ik echt wel kon huilen maar of een of andere manier zat ik echt in mn eigen bubbel. Iets voor 5e belde ik mijn verloskundige en die kwam om half 6 bij mij thuis. Na een praatje keek ze hoeveel cm ontsluiting ik had en die was tot beide onze verbazing al op 5cm. “Oh en je kind heeft haar!” Fijne toevoeging.

Om 09:00 kwam ze weer en zat ik op 6/7 cm. Ik mocht naar het ziekenhuis toe waar we om 10:00 aankwamen. Ik had voor het Ikazia ziekenhuis gekozen maar helaas was deze helemaal vol. Uiteindelijk ben ik dus naar het Vlietland ziekenhuis in Schiedam gegaan.
Ik had in mijn bevalplan aangegeven dat ik echt heel graag een ruggenprik wilde, dit ook al tijd terug geleden in een blog getypt. Het leek alleen alsof mijn verloskundige het daar niet mee eens was want dan mocht zij de bevalling niet doen. Alsof mij het uitmaakt wie er op dat moment allemaal aan t meekijken is..  Omdat ik het gevoel had dat ik niet echt een keuze had liet ik het maar gaan. Aangekomen in het ziekenhuis kreeg ik steeds meer weeën. Helaas waren deze weeën niet sterk genoeg. Enorm veel pijn zonder resultaat. Ik moest en zou mijn ruggenprik maar dat mocht dus niet meer. Ik kreeg uiteindelijk weeën opwekkers om de weeën sterker te maken zodat ik meer ontsluiting zou krijgen. Mijn ontsluiting bleef namelijk best een aantal uur op 7cm hangen. De weeën kwamen met een rotgang op. Ik hielt het niet meer ik had zo’n erge pijn. Uiteindelijk riep ik dat ze er echt mee moesten stoppen. De hele “bevalling” wist ik mij rustig en kalm te houden maar dit ging echt ver boven mijn pijngrens. Ik kreeg na veel overleg uiteindelijk een morfine pompje waarmee ik zelf morfine kon toedienen. Geen overdosis natuurlijk maar om de 3 minuten kon ik mezelf een shot geven. Ik ben voor het eerst in mijn leven high geweest en het was heerlijk. Maar hier laten we het weer bij Haha.. Door de eerste shot voelde ik me alsof ik ging flauwvallen. Mijn ogen draaide weg en ademde heel langzaam. Na een tijdje ging ik zelfs hallucineren en vroeg ik “wanneer de olifant het ging doen?” Ik denk zomaar dat ze mij heel raar hebben aangekeken haha gênant!

 

Na een lange tijd kreeg ik éindelijk persdrang en zetten ze de morfine uit. De persdrang kwam ook echt opeens uit het niets aanzetten en ik hoorde mezelf roepen “ZE MOÉT ER NU UIT!” Mn hoofd was er nog niet helemaal bij.

Tot overmaat van ramp vielen de weeën opwekkers uit en stopte mijn weeën ook direct terwijl ik aan het persen was. Het hoofdje was al een stukje te zien en mijn weeën dus niet. Een verloskundige heeft in mijn buik tegen mijn baarmoeder moeten duwen om weer weeën te krijgen en ik door kon gaan. En uiteindelijk na een half uurtje persen was ze er! Het voelde wel 8uur..

Daar lag ze dan, een naakt roze baby’tje met een enorme bos haren en grote ogen met geweldige wimpers.

Mijn moeder heeft mij geweldig geholpen door de hele bevalling heen. Ik had echt niet anders gewild en ben haar echt onwijs dankbaar dat zij naast mij stond al die tijd.Of ik ooit een tweede kind wil weet ik nog niet. De pijn vergeten doe je  niet. Je hebt het er uiteindelijk alleen wel voor over gehad. Emma is zo’n leuke lieve en rustige baby. Ik kan mij niet beter wensen.

Ik vind het geweldig haar mama te mogen zijn!
Nou, dat was het dan, zwanger zijn. Ik heb zo’n geweldige zwangerschap gehad. Eentje om 100% positief op terug te kijken. De bevalling vond ik zeker een stuk minder positief maar mijn mooiste geluk maakt alles goed.

Iedereen die mijn blogs gelezen hebben over de zwangerschap, dank jullie wel! Mede door jullie is “mijngelukje” enorm gegroeid.
Natuurlijk blijf ik verder bloggen met allerlei leuks/minder leuks/ tips/ ervaringen/ dagjes weg etc.

En nu weer knuffelen met mijn meisje.

Liefs, Kirsten


Emma Lieve
3515 gram
52 centimeter

4 reacties

  • Rosa

    Ik heb genoten van je verhalen! Ik vind je een super stoere chick die alles even regelt in je eentje en ern prachtige baby op de wereld heeft gezet. Lekker genieten & uit rusten! Je bent een topper!!
    X

  • Desiree

    Zóó herkenbaar, vooral het breken van de vliezen. De nuchterheid op dat moment en het rustige afwachten tot je is een keertje beng uitgelekt, haha. Volgens mij begrijp je sat gevoel alleen als je dat zelf ook zo hebt meegemaakt. Ik ben ook bevallen met 37 weken. Je schrijft super leuk, ga zo door! En ik ga je blog zeker delen met mijn tienermeiden van de kerk. Ook al ben je onverwacht zwanger, de wereld blijft heus wel draaien…

Laat een antwoord achter aan Marit Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *